دقّت در اندازه تکريم
به هر کس باید به اندازه شأن و منزلتش احترام و ادب کرد. این ادّعا را از رفتار حکیمانه حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) برگرفته ایم.
«رُوِیَ اَنَّ وَرَدَ عَلی اَمیرالمؤمنین اِخوانٌ لَهُ مُؤمنانِ، اَبٌ وَ ابن، فقام اِلَیْهِما وَ اَکْرمهما و اَجْلسهُما فِی صَدر مَجْلِسه وَ جَلَسَ بَیْنَ اَیْدیهِما. ثُمَّ اَمَرَ بِطَعام فَاَحْضَرَ. فَاَکلامِنُهُ ثُمَّ جاءَ قَنبر بِطَستٍ، وَ اِبریق خشبٍ، وَ مِندیل، وَ جاءَ لِیَصّب عَلی یَدِ الرّجلِ. فَوَثَبَ اَمیرالمؤمنین(علیه‌السلام) وَ اَخَذَ الاِبریق لِیَصُبَّ عَلی یَدِ الرَّجُلً؛»
پدر و پسر مؤمنی بودند که امیرالمؤمنین حضرت علی (علیه‌السلام) چون برادر به آن ها علاقه می ورزیدند. روزی این دو بر آن حضرت وارد شدند. امام (علیه‌السلام) برای پذیرایی و تکریم آن ها از جای برخاست و آن دو را بالای مجلس خویش نشانیده و خود در مقابل آن ها نشستند. سپس، حضرت دستور غذا دادند، تا این که طعام آماده شد، و آن دو نفر غذا را تناول کردند.
آن گاه قنبر (غلام امام) آفتابه و لگنی را برای شستن دست آورد که........
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
